W poniedziałek, podczas wieczornego spaceru, 400m od kwatery skręciłam kostkę. W związku z tym, wtorek spędziłam smarując nogę Altacetem, obwiązując bandażami elastycznymi i przeprowadzając indiańskie rytuały lecznicze.
W środę zaś rano kazałam Adamowi poluzować sprężyny w pedałach i pojechaliśmy w góry.
Miało być lajtowo i tylko na piwko w Orlu, ale jakoś tak wyszło, że dotarliśmy na czeski Smrk i później zaliczyliśmy jeszcze kilka innych "pepiczkowych" szczytów.
Adam twierdzi, że jestem cyborgiem. Czy ja wiem...? :)



















i na koniec moja kostka w trakcie zamrażania :)

W sobotę przenieśliśmy się z Międzygórza do Jakuszyc.
Celem pierwszej wycieczki w nowym miejscu była osławiona przełęcz Karkonoska i schronisko Odrodzenie. Miało być niesamowicie trudno, a było tak średnio trudno :)

Wjechałam :)

Kolejny zaległy wpis z wakacji.
Tym razem tylko zdjęcia, bo pisać nie ma o czym (albo nie wypada).

Nawet nieźle wyszło, że jestem taka leniwa i wycieczkę z sierpnia opisuję dopiero teraz :) Za oknami ciemno i zimno, na bikestatsie wycieczki coraz bardziej zimowe = coraz mniej ciekawe, a u mnie na blogu piękne słońce i co ważniejsze: wycieczka naprawdę zacna, ponieważ wybraliśmy się na Rychlebské stezky.



Dowiedzieliśmy się o nich jesienią zeszłego roku i od tamtej pory już wiedzieliśmy, że tego lata na pewno musimy się tam znaleźć.
Myślę, że nie ma co opisywać samej jazdy, bo musiałabym napisać naprawdę niezłe wypracowanko, w czym jestem raczej kiepska; więc zamieszczę po prostu dużo, dużo zdjęć. Jak ktoś się zgłosi osobiście, dorzucę jeszcze Rafaello i razem ze zdjęciami to powinno wynosić więcej niż jakieś 2 000 słów :)


Początek trasy. Zaczyna się bajka :)








Na tym podjeździe, myślałam, że się popłaczę ze szczęścia :)








Na górnej trasie już niestety trochę żwirku się wymyło




To było takie fajne miejsce, że na zdjęcia załapaliśmy się i Adam i ja (na początku opisu) :)






180-tki z ostrym hamowaniem :)


Wszystkie kamienie naprawdę były układane z takim zamysłem, żeby przez całą trasę można było sobie po prostu płynąć :)






No i na koniec czeskie ohydne jagodowe bronki :)




Chyba trochę przesadziłam z tymi zdjęciami, no ale trudno. Jak już napisałam: za oknem zimno, ciemno... Chyba miło pooglądać więc takie wakacyjne fotki :)
Jeśli ktoś jeszcze nie wie, co to są Rychlebské stezky, zapraszam tutaj.

Początek jak zwykle: Pod górę na Przełęcz Śnieżnicką, dalej się zobaczy.




Jak widać, chmury były dość nisko, temperatura ciągle koło 12 stopni, dlatego na Przełęczy postanowiliśmy, że jedziemy w dół do Kletna trasą narciarstwa biegowego, a dalej pod Jaskinię Niedźwiedzia na lokalne przysmaki, które śmierdziały już jakieś 2 km wcześniej. Pod Jaskinią zaczęło padać i od tej pory padało już ciągle mniej lub bardziej.
Dalszy plan był taki, że zjeżdżamy do Siennej i stamtąd wyciągiem na Czarną Górę, coby się za bardzo nie spocić :P Postanowiliśmy jednak najpierw zadzwonić na dolną stację, żeby się upewnić czy w taką pogodę wyciąg pracuje. Zła wiadomość - jednak trzeba będzie się spocić. No trudno. W końcu przyjechaliśmy w góry :)
No i znowu pod górę. Najpierw szutróweczką:




A później wpakowaliśmy się na bardzo fajny singiel, który okazał się być częścią bikeparku na Czarnej Górze. To była trasa FR, którą niestety jechaliśmy pod prąd. Stwierdziliśmy, że w taką pogodę i tak nikt nie będzie tędy jechał :P


Jechało się bardzo sympatycznie i nawet zastanawialiśmy się czy nie zjechać tego później w dół, ale... no... co tu owijać w bawełnę: po prostu nam się nie chciało później znowu podjeżdżać :)




Ten singiel bardzo nas nakręcił i kiedy dotarliśmy na Żmijową Polanę chcieliśmy jechać dalej, wyżej, szybciej... No... po prostu dalej. Ale niestety zrobiło się jeszcze zimniej, deszcz zaczął być bardziej natarczywy, więc po prostu postanowiliśmy wrócić do domku.






Dojechaliśmy więc na Jaworową Kopę i stamtąd na Igliczną zielonym szlakiem, a dalej niebieskim prosto do Międzygórza. Obydwa te szlaki były naprawdę świetne. Zielony - szybki z dużą zawartością kamieni i korzeni, niebieski - stromy, z uskokami i mocno kamiennym podłożem.

Początek zielonego:


I ciąg dalszy zielonego:






I końcówka niebieskiego:

Plan był taki, że wjeżdżamy do schroniska pod Śnieżnikiem i tam decydujemy co robimy dalej. Podjeżdżaliśmy bez szlaku, szutrówkami, które w zeszłym roku polecił nam poznany Goprowiec. Podjazd bez większych przygód.


Swoją drogą Masyw Śnieżnika jest zajebisty m.in. dlatego, że można sobie podjechać spokojnie szerokimi szutrówkami, którymi po prostu się jedzie. Jak jeszcze do tego ma się obok siebie miłe towarzystwo (ja np polecam Adama :) ) to jedzie się te 600m w górę bez wypluwania bebechów, czy stanów zawałowych. Ja na górze zawsze się dziwie, że to tak szybko :) Fajnie jest też czasem powalczyć z jakimś technicznym podjazdem, ale jak ma się w planach dłuższą wycieczkę to lepszym wyborem jest chyba jednak szutróweczka.
Szutróweczka oczywiście z widoczkami i innymi atrakcjami, np takimi:




Jeszcze jedno z podjazdu z moją fryzurą na Pipi :)


Już przy schronisku: Marysia Zdobywca :)


Tam zdecydowaliśmy, że dalej jedziemy czerwonym w kierunku Przełęczy Żmijowiec czy jak jej tam :P Czerwony jest fajny, bo jest fajny i ma widoczki :)


Drugą sprawą przemawiającą za tym, że Masyw Śnieżnika jest chyba moim ulubionym pasmem jest to, że przy, nazwijmy je "mało widowiskowych" podjazdach, zjazdy są naprawdę, naprawdę zacne :) My np zjeżdżaliśmy zielonym i dalej żółtym (Tak krótko, bo znowu gonił nas deszcz :/) Kilka fotek ze zjazdu:








I jeszcze profil

Tydzień po wyjeździe w Gorce znów zawitaliśmy w górach.
Pierwsza wycieczka, choć zaplanowana z rozmachem, była raczej mało imponująca. Po paru kilometrach deszcz zmusił nas do powrotu. I dobrze, bo gdy tylko weszliśmy do domu, zwykła ulewa zmieniła się w burzę z piorunami. Nie byłoby rozsądnym szwędać się wtedy po górach.

Stromo. Nie lubię, jak jest stromo :)

No i stało się! Opisuję kolejną wycieczkę. Trochę mi zajęło zbieranie się do tego :P Ale zmotywowały mnie miłe komentarze przy wycieczce, którą dodał Adam żeby mnie zmotywować :)
Szczerze mówiąc to niewiele pamiętam :P W każdym razie wjechaliśmy na Turbacz. Wybraliśmy szlak rowerowy, żeby uniknąć wspinaczki takiej jak poprzedniego dnia. Na początku było ok


Później się okazało, że szlak rowerowy był jednak średnio rowerowy:


Ale że twardzi jesteśmy, jakoś się wdrapaliśmy i zaczęła się jazda


i widoczki




A tutaj prowadziłam żeby oglądać widoczki :P Przyznaję z pokorą, że tam dało się spokojnie jechać


Tutaj zaatakowało mnie drzewo :P


Tutaj ja atakuję drzewo od drugiej strony


i znowu widoczki


i Adam z głupią miną :)


Nawet troszkę widać Tatry






i profil. Turbacz to chyba ten drugi cycek na górze

Jak to mówią "lepiej późno niż wcale", więc zabieram się za opis sprzed prawie miesiąca :) Jako, że w górach nie byłam z rowerem bardzo długo (od niezbyt udanego 11 września) trzeba było zaliczyć jakąś górską rozgrzewkę. Zamiast wybrać na to jakieś góry przyjazne dla rowerzystów, my uderzyliśmy od razu z grubej rury w Gorce :)
Pierwszy dzień zaczęliśmy bardzo przyjemnie: zjechaliśmy na dół na śniadanko, gdzie każdy posunął kilka bobasków. Eee... znaczy zjadł kilka parówek :) (Kto do cholery nazwał parówki bobaskami?!)



Chwilę później zaczęliśmy podjazd zielonym szlakiem na Gorc, który niedaleko później okazał się być całkiem wykańczającym podejściem. Jak pokazuje Trackan, nachylenie wynosiło ponad 20% (chociaż szczerze mówiąc to jest jakieś pokopane, bo największe nachylenie na słynnej Przełęczy Karkonoskiej wyszło nam trochę ponad 17%, a jak podają tutaj, jest tam nawet 27%. No a może pomyliliśmy Przełęcze :P) W każdym razie było bardzo stromo po nawierzchni prezentowanej na obrazku 1.02 i 1.03 :)


1.02

1.03

Stromizna, której nie widać :)


Ale walczyliśmy dzielnie :P




I jeszcze jedno walczące zdjęcie


W każdym razie na jakiejś hali uznaliśmy, że jesteśmy bardzo zmęczeni (No... ja uznałam :P) i zrobiliśmy dłuższy postój z leżeniem na polance i cyknięciem paru widoczków



Adam nawet zapozował z nadzieją, że znajdzie się na takiej oto stronce :)


Przejechaliśmy jeszcze kawałek, po czym uznaliśmy, że podejście nas wykończyło i zabrało dużo czasu (No dobra, znowu ja tak stwierdziłam :)), poza tym zaczynało się chmurzyć i kropić, więc podjęliśmy decyzję, że to najwyższa pora na zjazd :D
Padło na żółty szlak. Okazał się to być bardzo trafny wybór, bo naprawdę nie żałowaliśmy, że już postanowiliśmy wracać. Kilka fotek ze zjazdu.






Jeszcze na koniec gdzieś się znalazło leniwe zdjęcie z postoju :)


Trasa + profil
Ochotnica Górna-Jaszcze -> Ochotnica Dolna-Gorcowe -> [zielony szlak] -> Jaworzyna Gorcowska (Piorunowiec) (1047 mnpm) -> Baza namiotowa SKPG Kraków -> Polana Chyzikowa (1080 mnpm) -> Polana Morgi Czajkowskie -> Polana Przysło Dolny -> Przysłop (1187 mnpm) -> Przysłop Górny -> Przysłop (1187 mnpm) -> Przysłop Dolny -> [żółty szlak] -> Kosarzyska (1019 mnpm) -> Ochotnica Górna-Jamne -> Ochotnica Górna-Jaszcze

Po Lesie Łagiewnickim z Adamem (i z bigosem)